زیر باران حسابی خیس شده ام. تا خودم را برسانم پشت در ورودی چند تایی عطسه کرده ام. حوصله ی شلوغی را ندارم. آن هم این شلوغی. همه مهربان شده اند. یکی یک لیوان چای داغ می گذارد کنارم. این لبخندهای مسخره. این نگاه های پر از سوال آزارم می دهد. چسبیده ام به بخاری. گرمم نمی شود. صدای تلویزیون را تا اخر زیاد کرده اند و با هم بلند بلند حرف می زنند. از دور اشاره می کند باید با تک تک مهمان ها سلام و احوالپرسی کنم. حوصله اش را ندارم. میان این سر و صدا و هیاهو صدای آشنایی به گوشم می خورد. خنده ام می گیرد. نمی دانم چرا امروز انقدر یادش افتاده ام. سرش درد می کرد برای این مهمانی ها. برای این شلوغی. برای این صداها. یادم رفته بود بپرسم چرا این همه مهمان دعوت کرده اند؟ اگر خودم را به لب پنجره نرسانم دیگر نفسم بالا نمی آید. یکی زیر پنجره نشسته و چند نفری هم کنارش نشسته اند. برای چه گریه می کنم؟

 یکی زیر پنجره نشسته که من بارها برایش کلی نامه نوشتم و جواب هیچکدامشان را نداد. گاهی سرش داد می زدم. با او قهر میکردم. گاهی دلم برایش خیلی تنگ می شد. گاهی می گفتم باید برگردد و حداقل جواب نامه های مرا بدهد. جواب تمام دلتنگی هایم را. جواب تمام اشک هایی که برای او ریختم.

حالا خودش نشسته در چند قدمی من و با چند نفر حرف می زند. مرا دیده و به روی خودش نمی آورد. فقط نگاهش کنم؟ یا صورتم را برگردانم و اصلا به روی خودم نیاورم که او را دیده ام؟  مگر می شود؟ بعد از این همه وقت؟ نمی دانم چرا این کار را با من کرده اند. شاید فکر می کردند من غافلگیر می شوم؟

 خودش چرا چیزی نگفت؟ برایش مهم نبود؟ مگر می شود! ما با هم بزرگ شده ایم. با هم زندگی کرده ایم. راه رفتن را. خندیدن را. گریه کردن را. دیوانگی را. دیوانگی را ... از وقتی که چشم باز کرده ام بالای سرم بوده. همیشه حواسش به من بود. نمی دانم چه شد که نگذاشت این همه وقت او را ببینم. این همه نامه نوشتن بس نبود؟ این همه دلتنگی.

 حالا که برگشته فقط زل زده ام توی چشم هایش. به اندازه ی این همه وقت طلبکارم. از این آدم. از صدایش. از خنده هایش. از راه رفتن هایش. من از او طلبکارم. به اندازه ی تمام عمرم. به اندازه ی تمام اشک هایم ...